علی نامه - کوچه‌های کوفه

کوچه‌های کوفه

درباره سحرگاه شهادت امیرالمؤمنین ع

• قیصر امین‌پور

این جزر و مد چیست که تا ماه می‌رود؟

دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟^۱

این سان که چرخ می‌گذرد بر مدار شوم

بیم خسوف و تیرگی ماه می‌رود

گویی که چرخ بوی خطر را شنیده است

یک لحظه مکث کرده به اکراه می‌رود

آبستن عزای عظیمی است، کاین چنین

آسیمه‌سر، نسیم سحرگاه می‌رود

امشب فروفتاده مگر ماه از آسمان

یا آفتاب روی زمین راه می‌رود!

در کوچه‌های کوفه صدای عبور کیست؟

گویا دلی به مقصد دلخواه می‌رود

دارد سر شکافتن فرق آفتاب ^۲

آن سایه‌ای^۳ که در دل شب راه می‌رود

۱. با الهام از درد دل گفتن امیرالمؤمنین با چاه.

۲. چنین برمی‌آید که منتظر صبح است.

۳. ابن ملجم کوردل اینجا به سایه که تیره و تاریک است تشبیه شده.

برچسب: ادبیات فارسی، شهادت، شهادت در محراب، معاصر، ایران