صفحه آغاز | درباره ما
مرورى بر «المقاصد العليّة»

• عبدالحسین طالعی



اشاره‏

يك.

از علامه امينى بجز كتاب جاودانِ الغدير، چند عنوان كتاب ديگر چاپ و منتشر شده است:
۱. سيرتنا و سنتنا سيرة نبينا و سنته‏
۲. أدب الزائر
۳. تفسير فاتحة الكتاب‏
۴. ثمرات الأسفار
۵. شهداء الفضيلة
۶. تصحيح و تحقيق كامل الزيارات‏
۷. فاطمة الزهراء سلام الله علیها
ولى شهرت علمى و كارنامه پربرگ و بار اين علامه مجاهد، سخت تحت الشعاع يك يا حد اكثر دو اقدام بزرگ او قرار گرفته است. بيشترِ مردم و حتى اهل نظر او را فقط به كتاب الغدير مى شناسند؛ بگذريم از ميزان معرفت نسبت به اين دانشنامه دين و ادبيات و كتابشناسى و تاريخ و تراجم شرق كه غالبا آشنايى با آن عميق نيست. و بگذريم از كوتاهىِ مراكز علمى در توجه به اين موسوعه، كه اگر در اختيار هر ملتى مى بود، ده‏ها پايان نامه دانشگاهى و پژوهش‏هاى روشمند بر اساس آن پديد مى آوردند؛ و ما هرگز چنين نكرديم.

دو.

باب ديگر در شناسايىِ مقام والاى علامه امينى كتابخانه گرانسنگى است كه در سال ۱۳۷۶ هجرى قمرى (نزديك به شصت سال پيش) به شيوه كتابخانه عمومى، به مفهوم امروزينِ آن، در نجف اشرف بنا نهاد. و از سرِ تواضع و آستان سودن به پيشگاهِ بلندِ صاحب شريعت، آن را نه به نام خود، بلكه به نام مولايش امام اميرالمؤمنين عليه السلام ناميد؛ تمام رنج سترگ خود را چون گنجى رايگان در اختيار ارداتمندان امام كائنات از هر دين و آيينى قرار داد؛ تا جلوه‏اى باشد از «باب مدينة العلم» كه همواره به روى همگان گشوده است. اين كتابخانه در طول سالهاى دشوارِ حكومت بعثى، با وجود شيعه ستيزىِ بيمانندِ آن نظام ستمگر، به بركت اين نامگذارى و عنايتِ صاحب آن نام بلند، همواره گشوده ماند، بدون اينكه يك برگ از ميراث مكتوبى كه در دل آن به وديعت نهاده‏اند، دستخوشِ جابجايى شود؛ و سپاس خداى را.
اما عظمت اين بناى رفيع را كسى مى‏شناسد كه رنج بى‏حسابِ امينى و آن گنج شايگان را ديده باشد، كه در طول سالهاى حاكميت بعثى‏ها، اين امكان براى ايرانيان نبود. و اميد است اينك در اين سالها، با تجديد فعاليت كتابخانه، زمينه شناخت آن براى همگان فراهم شود.

سه.

المقاصد العلیة في المطالب السنیة
المقاصد العلیة في المطالب السنیة
اين دو زمينه كه ياد شد، حد اكثر شناختِ اهل علم از دانشورى است كه على رغم آوازه گسترده، جنبه هاى ناشناخته علمى و عملىِ او همچنان فراوان است. بخشى از اين جنبه هاى ناشناخته را بايد در آثار مكتوبى جست كه سوگمندانه در طول چهل و چند سال پس از رحلت علامه امينى، همچنان به صورت دستنويس باقى مانده و انتشار نيافته‏اند.
فهرست اين آثار، در رساله مرحوم آية اللَّه شيخ رضا امينى، فرزند دانشمند علامه امينى که در آغاز چاپ چهارم الغدیر آمده، و در كتاب حماسه غدير نوشته استاد محمدرضا حكيمى آمده است. در ميان اين آثار، نوشتارهايى در زمينه تفسير و حديث و رجال وجود دارد كه تحقيق و انتشار كامل آنها، سيمايى روشن‏تر از اين بزرگ مرد نشان مى‏دهد.

چهار.

يكى از اين كتاب‏هاى گرانقدر، كتابى است به نام المقاصد العَليّة في المطالب السَنيّة در تفسيرِ چهار آيه، كه براى نخستين بار به تازگى منتشر شده است. در اين گفتارِ مختصر، مى‏كوشيم تا در حد اختصار به معرفى آن بپردازيم. و توفيق از خداست.


معرفى كلى اثر، تاريخچه و درونمايه آن‏

۱. كتاب المقاصد العليّة في المطالب السنية اثرى است از علامه امينى که تازه منتشر شده است و فهرست كلى این کتاب چنين است:
مطلب اول: تفسير آيه ﴿قالوا ربَّنا أمَتَّنَا اثنَتَينِ وَأحيَيتَنا اثنَتَين﴾ (غافر: ۱۱)، ص ۱۱ تا ۵۴.
مطلب دوم: تفسير آيه ﴿وَللَّه الأسماءُ الحُسنى‏ فَادعوهُ بِها﴾ (أعراف: ۱۸۰)، ص ۵۵ تا ۱۲۹.
مطلب سوم: تفسير آيه ﴿وَإذ أخذ رَبُّكَ مِن بَنى آدَمَ مِن ظُهورِهِم ذُرّيتهم...﴾ (أعراف: ۱۷۲)، ص ۱۳۱ تا ۳۳۶. اين فصل كه در اثبات عالم ذر نوشته شده، نزديك به نيمى از كتاب را در بر دارد.
مطلب چهارم: تفسير آيه ﴿وَكُنتُم أزواجاً ثلاثة﴾ (واقعه: ۷)، ص ۳۳۷ تا ۳۹۷.

گرچه مطالب، مستقل از هم هستند، ولى مؤلف بزرگوار، پيوندى ميان آنها برقرار كرده و پيوسته، به هم ارجاع مى‏دهد.

به گمان من، اين مقدار حديث، سبب تدبّر و كفايت است، براى كسى كه پيرو حق باشد. و حق سزاوارتر است براى پيروى. ما را نرسد كه در برابر خدا و پيشوايان دين، جرأت ورزيم و انديشه‏هاى نارساى خود را، در برابر اين نصوص معتبر، ملاك بدانيم
۲. كتاب، شاملِ سه «اربعين حديث» است كه هر يك را مى‏توان كتابى مستقل در درون اين كتاب دانست:
الف. اربعين حديث امير المؤمنين عليه السلام در موضوع قلب و حيات معنوىِ آن (ص ۳۳ تا ۳۷).
ب. اربعين حديث از رسول خدا و ائمه هدى عليهم السلام در همان موضوع (ص ۳۷ تا ۴۵).
ج. اربعين حديث در باب عالم ذر (ص ۲۳۴ تا ۲۸۶).
در مورد اربعين سوم، توضيحى لازم است:
علامه امينى بارها در اين كتاب، براى تأييد و تأكيد مطالب، احاديث متعدد مى‏آورد. و هر بار اشاره مى‏كند كه به جهت اختصار، سند احاديث را حذف مى‏كند (مثلاً: ص ۳۲، ۱۱۸، ۱۵۴، ۱۷۷ و ۱۸۱). اما در مورد عالم ذر، حدود ۱۵۰، حديث از منابع معتبر شيعه و سنى با سند و منابع و ذكر موارد اختلاف در كلمات و راويان مى آورد، كه برخى از آنها را معصومان عليهم السلام ذيل آيات قرآن بيان كرده‏اند.
بدين ترتيب، نوزده آيه مرتبط با ذر در كتاب ياد مى‏شود. آنگاه چهل حديث را از آن ميان برگزيده و با بررسى سندى نشان مى‏دهد كه راويانِ تمام آنها «ثقه» اند و در نتيجه اين روايات «صحيح» هستند. (ص ۲۷۰ تا ۲۸۶). سپس نتيجه اين پژوهش را با تلخيصِ بيشتر به شكل يك فهرست ارائه كرده كه نام پنجاه راوىِ اين احاديث را آورده است، همراه با بيانِ وضع آنها در ميزانِ رجاليّون (ص ۲۸۷ و ۲۸۸).
امينى پس از نقل روايات عالم ذر، مى‏نويسد:
«اينها پاره‏اى از روايات مربوط با عالم ذر است كه به خاطر عدم اطاله كلام، به اين مقدار اكتفا كرديم. وگرنه اخبار رسيده از فريقين در اين مورد، بيش از اين است. اكثر اخبارى كه نقل شد، سندهاى بسيار متقن و معتبر دارد، كه بر اهل فن پوشيده نيست و بيشتر آنها در بالاترين درجات صحت هستند. اينك براى قطع بحث در اين مورد، به سندِ چهل حديث مى‏پردازيم» (ص ۲۷۰).
امينى در پايانِ اين بررسى مى‏نويسد:
«به گمان من، اين مقدار حديث، سبب تدبّر و كفايت است، براى كسى كه پيرو حق باشد. و حق سزاوارتر است براى پيروى. ما را نرسد كه در برابر خدا و پيشوايان دين، جرأت ورزيم و انديشه‏هاى نارساى خود را، در برابر اين نصوص معتبر، ملاك بدانيم» (ص ۲۸۶).
البته ايشان بارها تذكر داده كه نبايد باب انكار يا تأويل را در برابر احاديثِ معتبر گشود (از جمله: ص ۱۴۲، ۱۹۵، ۲۰۹ تا ۲۱۱، ۲۸۶ و ۲۸۷). اين تذكر، پرده‏اى از اخلاقِ علمى است كه او خود بدان عامل بوده و بايد اين تذكر علمى و عملى، سرمشق ديگر پژوهشگران باشد.
اربعينِ سوم، بيش از بخش‏هاى ديگر مورد توجه علامه محقق شيخ آقابزرگ تهرانى قرار گرفته؛ چنانكه در گزارشى مختصر و مفيد كه پس از ديدن اصل كتاب در كتاب جاودانه‏اش الذريعة نوشته، بر همين بخش تأكيد مى‏كند. (الذريعة، ج ۴ ص ۳۲۳. متن اين گزارش در مقدمه كتاب، ص ۸ آمده است).

۳. نقد در اين كتاب، جايگاه ويژه دارد. محور عمده بحث در فصل اول، نقد كلام فخر رازى است (ص ۱۵ به بعد). همچنين موارد زير:
الف. نقد كلام سيد مرتضى (ص ۲۸۹)
ب. نقد كلام شيخ مفيد (ص ۲۹۵)
ج. نقد كلام علامه مجلسى (ص ۳۸۲)
اين نمونه‏اى است از اين ويژگى كتاب، كه روايت را همراه با درايت عرضه مى‏كند، بدون اينكه به ورطه تقليد يا شخصيت زدگى بيفتد.

۴. بهره گيرىِ فراوان از اشعارِ عربى و فارسى در ضمن مباحث، از ويژگى‏هاى اين كتاب است. برخى از اين اشعار، متعلق به شاعران قديم است كه از منابع مكتوب نقل مى‏شود (مانند عينيه ابن سينا، ص ۲۹۱) و بعضى ديگر به شاعران نزديك به زمان مؤلف تعلق دارد كه امتياز خاصى به كتاب مى‏دهد. نمونه آن، اشعار مولى عبدالصمد خامنه‏اى متوفاى ۱۳۱۱ است (ص ۷۶، ۲۳۳) و اشعار ميرزا محمدعلى اردوبادى كه نويسنده كتاب در تبريز از او شنيده است (ص ۳۲۶). در اين ميان، گاه اشعارِ شاعرى سنى نيز نقل مى‏شود (عبدالباقى موصلى عمرى، ص ۳۲۷).
اين اشعار غالباً براى تنوع در فضاى بحث نقل شده كه مؤلف مى‏گويد: «نستروح بذكر جملةٍ منها» (ص ۲۹۱ و ۳۲۳). اما در عين حال، نوعى استناد و دست كم استشهاد در آنها قابل ذكر است، چنانكه علامه امينى يكى از محورهاى شاهكار خود الغدير را اشعار غديريه قرار داده و به شرح آنها و بيان مستندات آنها مى‏پردازد. بحث مفصل ايشان در مورد جايگاه شعر در فرهنگ اسلامى كه در آغاز جلد دوم الغدير آورده در اين زمينه جالب توجه است.

۵. منابع كتاب، بجز موارد خاص و معدود (مانند ص ۲۰۲ تا ۲۰۴)، همگى از منابع معتبر شيعه هستند. برخى از اين كتابها در زمان تأليف اين كتاب هنوز چاپ نشده‏اند و امينى از نسخه‏هاى خطى آنها نقل مى‏كند با تعبير «هو موجودٌ عندنا»؛ مانند:
المزار ابن مشهدى (ص ۶۵ و ۲۰۰)، تفسير فرات كوفى (ص ۷۲، ۱۰۴، ۱۹۷، ۲۰۴)، خصائص الائمة سيد رضى (ص ۲۰۴)، كامل الزيارة ابن قولويه (ص ۲۶۸)، اليقين ابن طاووس (ص ۲۰۵ و ۲۰۶)، أصل شريح حضرمى (ص ۱۸۱ و ۲۲۹)، بشارة المصطفى عماد طبرى (ص ۲۵۱)، كشكول سيد حيدر آملى (ص ۲۶۶)، كفاية الطالب گنجى شافعى (ص ۷۵)، الطُرف ابن طاووس (ص ۱۷۳)، العروس قمى (ص ۱۸۵)، دلائل الإمامة طبرىِ امامى (ص ۷۳).
بعضى از آنها هنوز هم مخطوط باقى مانده است، مانند شهاب مبين نوشته ميرزا ابوالقاسم اردوبادى (ص ۳۱۸).
در ميان آثار چاپ شده مورد استفاده نيز به كتابهايى برمى‏خوريم كه چشمِ تيزبينِ امينى به ارزش آنها پى برده است، با آنكه در سال‏هاى اخير كمتر مورد توجه محققان بوده‏اند. در اين شمار، كتاب كفاية الموحّدين نوشته سيد اسماعيل طبرسى متوفاى ۱۳۲۱ قابل ذكر است (ص ۳۰۴ تا ۳۱۰).

۶. نگاه ويژه امينى به احاديث و محدّثان، قابل توجه و ملاحظه است:
الف. ذيل حديثى مربوط به شؤون اميرالمؤمنين عليه السلام، پس از بررسىِ محتوايى مى‏نويسد: «البته ممكن است كه به اين خبر اشكال شود كه مرسل است. ولى در اين مورد، ضررى نمى‏زند، و متن حديث بدين سان زيانى نمى‏بيند و محتواى آن لطمه نمى‏خورد. اگر ما بوديم و منصب شخصيتِ مورد بحث، درباره آن بزرگ همين سان سخن مى‏گفتيم كه در همين حديث آمده است». (ص ۹۸).
ب. علامه امينى به كتاب مشارق نوشته حافظ بُرسى اعتماد كرده و مى‏كوشد تا توجيه صحيح براى احاديث منقول بيابد. به عوان نمونه بنگريد: ص ۷۷، ۸۹، ۹۰، ۹۷، ۹۹، ۱۰۰، ۱۰۳، ۱۰۹، ۳۲۱.
ج. فرات كوفى محدثِ سده چهارم را كه در غالب كتاب‏هاى رجالى مجهول مى‏دانند، به عنوان «استاد المحدّثين في عصره» مى‏ستايد. بنگريد: ص ۱۰۴، ۱۱۸، ۲۵۲.
د. به زيارت غديريه منقول از امام هادى عليه السلام استناد كرده و سند آن را معتبر مى داند (ص ۷۰).
ه. محدث نورى را با تعبيراتى مانند «محدث نقّاد» (ص ۲۷۲، ۲۷۷، ۲۷۹، ۲۸۲، ۲۸۶) يا «المحدث الخبير النقّاد الواقف على‏ أحوال الرجال» (ص ۲۷۶، ۲۸۰، ۲۸۴) مى‏ستايد و به كلمات و استدلال‏هاى او در توثيق رجال استناد مى‏كند. گاه كلام او را در اين مورد، در حدّ كلام نجاشى مى‏داند (ص ۲۷۳، ۲۷۵).

۷. علامه امينى به دليل انس با متون دعاها و زيارات، در جاهاى مختلف به آنها استناد مى‏كند. به عنوان نمونه: ص ۶۹، ۷۰، ۱۰۱، ۱۰۴.
اين ويژگى بايد مورد توجه ديگر پژوهشگران قرار گيرد.

۸. تعليقات مؤلف براى حل مشكلات احاديث با توجه به موضوع‏هاى مطرح شده در مباحث توحيد و عدل راهگشا و خواندنى است. مثلاً:
الف. معنى رؤية اللَّه، ص ۱۳۹ تا ۱۴۳.
ب. خلق سعادت و شقاوت، ص ۳۴۶.
ج. يازده معنى براى يمين و شمال، ص ۳۴۸ تا ۳۵۷.
د. معناى استطاعت و عدم آن در رواياتى كه شبهه جبر دارد، ص ۳۶۸ تا ۳۷۳.
ه. توضيح دقيق رواياتى كه ظاهر آن موهم تفويض بعضى از امور به ائمه عليهم السلام است، ص ۹۱ تا ۹۶.
و. جواب به شبهات منكران عالم ذر (بر اساس ضعف سندى، تقيه، اخبار آحاد، ضعف عقلى)، ص ۲۷۰ تا ۲۹۴.
ز. جمع ميان ظاهر و باطن آيه «يوفون بالنذر»، ص ۲۳۲.

۹. تبيين‏هاى مختلف از شؤون و مقامات پيامبر خدا و ائمه هدى عليهم السلام، كه يادآور مباحث عميق مرحوم امينى در تبيين مقامات حضرت صديقه كبرى سلام اللَّه عليها است، در كتاب ديگر ايشان فاطمة الزهراء.
چند نمونه از اين مباحثِ تبيينى را در كتاب المقاصد العليّة مرور مى‏كنيم:
الف. فضيلت انبيا و ائمه عليهم السلام منحصر به اعمال و عبادات و كسبياتِ آنها در اين دنيا نيست، بلكه عمدتاً به مقامات آنان در عوالم پيشين بر مى‏گردد، ص ۱۵۶ و ۱۵۷.
ب. نخستين بعثتِ پيامبر خاتم به نبوت، در عوالم پيشين بوده است، ص ۱۷۰ و ۱۷۱.
ج. ائمه عليهم السلام مظاهر اسماء حسناى الهى اند، ص ۶۳ تا ۱۰۷.
د. اوليّات پيامبر در عالم ذر، ص ۱۶۴ تا ۱۶۸.
ه. اوليات اميرالمؤمنين در عالم ذر، ص ۱۶۸ تا ۱۷۷.
و. هشت حديث در عظمت مقام ولايت و شؤون صاحبانِ معصومِ اين مقام عليهم السلام (ص ۱۱۸ تا ۱۲۹). انتخاب اين احاديث از ميان انبوه احاديث، جامعيت و اهميت آنها را نشان مى‏دهد.
ز. بيان هيجده آيه در باره عالم ذر بجز آيه معروف (أعراف: ۱۷۲) با ده‏ها روايت ذيل آنها، ص ۱۹۶ تا ۲۳۴.
اين گونه مباحث دقيق كه هر كدام را مى‏توان يك كتاب كم برگ و پر بار در موضوع خود دانست در كنار توجه دقيق به اختلاف نسخ يك حديث در ضبط متن و اسانيد (مانند ص ۱۹۸ و ۱۹۹) آميزه‏اى از روايت و درايت را در كنار هم، نشان مى‏دهد.

۱۰. رجوع به كلمات علماى اماميه، به خصوص در باب بحثى مهم و بحث برانگيز مانند عالم ذر، از امتيازات كتاب است. در همين بحث، به سخنان عالمانِ زير (مختصر يا مفصل) اشاره و بعضى از آنها نقد شده است:
شيخ صدوق، شيخ مفيد، شيخ حر عاملى، فخرالدين طريحى، محمدصالح مازندرانى، سيد اسماعيل طبرسى، سيد نعمة اللَّه جزائرى، ميرزا حبيب اللَّه خويى، سيد شرف الدين نجفى، حسن بن سليمان حلى، محمدقاسم اردوبادى، قطب الدين اشكورى، ميرزاى نايينى، محمدحسين اصفهانى، محمدحسين كاشف الغطاء، ميرزا على شيرازى.
آنگاه بيان‏هاى منظوم برخى عالمان آمده، مانند:
سيد صدرالدين عاملى، ميرزا حبيب خراسانى، شيخ جابر كاظمى، محمدعلى اُردوبادى، صالح بن قاسم حوَيزى، ابن حمّاد، حُر عاملى، جواد شَبيبى، سيد حسين بَحرالعلوم، سيد حيدر حلّى، شيخ حسين نجف، مفتى سيد عباس شوشترى، ابن عرندس حلى، ابوالمحاسن حائرى، طالب شرع الإسلام و...، ص ۲۹۴ تا ۳۳۶.
تعليقات مصحح در شناساندن اين بزرگان و جايگاه علمىِ آنان، به استدلالِ مؤلّف كمك مى‏رساند.

۱۱. المقاصد العلیة مقدمه و مؤخّره و تاريخ تأليف ندارد. در واقع مجموعه‏اى است از چهار گفتار كه البته با تنظيم و تدوينِ مؤلف به اين صورت درآمده است. به قرينه جملاتِ دعايى، كه براى برخى شخصيتها در اواخر فصل سوم بكار رفته، بايد تاريخ تأليف را پس از سال ۱۳۵۳ قمرى و پيش از سال .۱۳۸۰ بدانيم؛ چون براى آية اللَّه ميرزا محمدعلى اردوبادى (متوفاى ۱۳۸۰) عبارت «دامت بركاته» بكار برده، و فتوايى از ميرزاى نايينى به تاريخ ۱۳۵۳ نقل كرده است (ص ۳۲۲ و ۳۲۶). با توجه به آنچه از زندگىِ امينى مى‏دانيم، احتمالاً همزمان با تأليف اين كتاب يا كمى پس از آن، به كتاب الغدير مشغول شده، و ويرايش و بازنگرى بر روى آن انجام نداده است.
نسخه اساس طبع، نسخه‏اى است كه مرحوم سيد هاشم حسينى تهرانى صاحب كتابهاى بوستان معرفت و... به دليل اُنس با علامه امينى از روى نسخه اصل نوشته است. آنگاه جناب حجة الاسلام شيخ محمدرضا كريمى در سال ۱۴۰۷ قمرى، از روى نسخه يادشده استنساخ كرده و به محقق فقيد سيد عبدالعزيز طباطبايى رضوان اللَّه تعالى عليه، هديه كرده كه اكنون در كتابخانه ايشان موجود است. مصحّح كتاب، حجة الاسلام سيد محمد طباطبايى، فرزند دانشمندِ محقق طباطبايى، كتاب را از روى همين نسخه تحقيق كرده و بدين صورت ارائه كرده است.
متن كتاب در حدود ۴۰۰ صفحه است كه پس از يك مقدمه كوتاهِ ده صفحه‏اى آمده و پس از متن، ۱۲۰ صفحه فهارس، پايان بخشِ كتاب است.

فهارس افزوده مصحح، كه به بازيابى مطالب كمك مى كند بدين قرار است:
مصادر تحقيق ( ۱۹۷ عنوان كتاب)، آيات قرآنى، احاديث، آثار (كلمات صحابه و تابعين)، اعلام، طوائف و قبائل و فرق، اماكن و بلدان، وقايع و ايام، اشعار عربى و فارسى، كتابهايى كه در متن يا تعليقات ياد شده است ونهايتاً فهرست تفصيلى مطالب.
چاپ زيبا و چشم نوازِ متن كه با سليقه انجام شده، رغبت خواننده را براى خواندن برمى انگيزد و دشوارىِ مباحث را تا حدى جبران مى‏كند.


۱۲. خطاهاى چاپىِ اندك شمار كه به كتاب راه يافته، نسبت به چنين حجم كارى، بس اندك است. با اين همه به دليل اهميتِ كتاب، براى تصحيح در چاپ‏هاى بعدى اشاره مى شود:
ص ۵۰ س ۹: كاروانيم / كاروانى‏ايم‏
ص ۶۲ پ ۳ س آخر: مظجعه / مضجعه‏
ص ۸۴ پ ۱ س ۲: و قال: باللَّه عرف إلى قوله ووصيه / يك بيت شعر است كه به صورت نثر منعكس شده است.
ص ۱۴۱ س ۷ پ: العبودة / العبودية
ص ۳۲۲ س ۱۱: دى / غلط است. احتمالا در متن، «ذح» (يعنى ذيحجه» بوده است.

۱۳. نكات زير نيز براى بهتر شدن كتاب در چاپ‏هاى بعدى بيان مى‏شود:
ص ۸۵ و ۱۱۳: در مورد حديث لولاك....، رجوع شود به:
مستدرك سفينة البحار، ماده «خلق».
ص ۸۲، ۸۷، ۸۹ تا ۹۱، ۱۹۴ و ۱۹۵: بيت‏هايى از تخميس هائيه اُزرى سروده جابر كاظمى است كه موجود است و مى‏توان بدان ارجاع داد.
ص ۱۲۸ و موارد ديگر: براى خلط نشدن ميان كنز الفوائد كراجكى و تلخيص تأويل الآيات شرف الدين، بهتر است كتاب دوم به نام كنز جامع الفوائد ياد شود.
ص ۱۷۳: طرف ابن طاووس چاپ شده و مى‏توان به نسخه چاپى آن ارجاع داد. همين گونه است كتاب كفاية الموحّدين (ص ۳۰۴ تا ۳۱۰).
ص ۲۶۹: درباره كتاب شهاب ثاقب توضيحى ارائه نشده است.
ص ۳۱۸ تا ۳۲۰: كلام شيخ محمدقاسم (يا: ابوالقاسم) اردوبادى در كتاب شهاب مبين او آمده كه نسخه‏هاى خطى آن در كتابخانه رضويه و آية اللَّه مرعشى موجود است و مى‏توان به آنها ارجاع داد.
چنانكه در بند پيش گفتم، اين چند نكته كوتاه، ارزش كار محقق كتاب را كم نمى‏كند.
عموم پژوهشگران را به بهره‏گيرى از اين خوانِ معنوى فرا مى‏خوانم.

***

سعى مؤلف و محقق و ناشر مشكور؛ توفيقِ اين عزيزان مستدام؛ و دعاى خيرِ حضرت بقية اللَّه أرواحنا فداه، ضامنِ تداومِ اين توفيق باد. آمين.



برای ما بنویسید
نام کامل:
شهر:
آدرس ایمیل:

متن نظر:


موضوعات



جغرافيا



ادوار تاریخی

www.alinameh.com, The ejournal in specialty of Imam Ali (A.S.)